Een regenachtige dag, tijd voor een nieuw verslag

Lieve allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. Schaam, schaam, maar ik heb gewoon niet zoveel tijd en energie over als ik niet aan het werk, rugbyen, duits leren of Raphi aan het pesten ben. Ook een goed teken natuurlijk, want ik verveel me in ieder geval niet. Inmiddels ben ik ook legaal en goed verzekerd, dus dat is ook wel een geruststellend nieuwtje (voor papa en mama). Het heeft wat tijd en energie gekost, maar na een bezoekje aan de immigratiedienst is alles afgerond. De Duitse test die ik daar moest maken had ik al gehaald voordat de toets erbij was gepakt, dus met de taal gaat het ook erg goed. Over twee weken begin ik met een Duitse cursus, niveau B2. Als ik deze cursus van 20 weken heb afgerond kan ik zeggen dat ik voldoende tot goed Duits spreek en versta.

De afgelopen weken heb ik weer veel gezien, gehoord en gevraagd op het werk. Ja, waar zal ik beginnen...
Ja, aantal medewerkers. Het schijnt dat we een personeelstekort hebben. Hoe lossen we dit op? Een leerling die hier vier weken is de hele middag op 18 bewoners zetten. Lief meisje enzo, maar helaas, zelfs in Nederland snappen we dat dat niet verstandig is met te weinig personeel. Maar de volgende dag wel een informatieborrel organiseren voor negen bewoners +familie, waarbij drie managers, twee verpleegkundigen en een voedingsassistente voor twee uren zijn uitgepland en (keurig) betaald krijgen. Begrijp jij het?
Ook ben ik afgelopen week een hele ochtend uit de zorg gehaald om een zogenaamd 'Mitarbeiter Parcours' te volgen. De hele ochtend ga je door het huis om met verschillende disciplines te praten. Echt leuk bedacht, maar dat soort dingen hebben, lijkt mij, geen prioriteit als je een 'personeelstekort' hebt. Ik zet het tussen haakjes, want met acht man op 32 bewoners vind ik geen tekort...
Tijdens deze vrije ochtend hebben we met de kok van de grote keuken gesproken. Hier keek ik wel naar uit, aangezien ik veel vragen had over het menu. Groente is duidelijk niet de favoriete kost om te bereiden en als het wel op het menu staat, is het verwerkt in een dikke saus, als lasagne of gewoon een bordje met 'verse salade'. Ik zeg niet dat het vies is, maar voedzaam vind ik anders. Misschien ben ik ook gewoon verwend met het eten bij ZuidOostZorg. Deze kok had duidelijk veel kennis over ouderen in een verpleegtehuis en wat daar allemaal bij komt kijken (verandering van smaak, emoties, etc.) en vertelde dan ook dat ze kijken naar wat ouderen vroeger graag aten. Elke dag heb je keuze uit twee menu's (dagmenu of pasta hit, naam zegt het al), maar gek genoeg staat er vaak pasta of pasta op het menu. Ik heb hem gevraagd waarom dat dan zo is, aangezien ik mij niet kan herinneren dat oma Boots of oma van Baar veel pasta at. Hij had helaas geen tijd om alle vragen te beantwoorden, denk ik...

Terug naar de afdeling. Kennis van ziektebeelden en medicatie hebben ze hier zeker, maar innovatief zijn en onderzoek bijhouden is een ander onderwerp. Ze spuiten hier bijvoorbeeld nog veel insuline in de bovenarm (in Nederland heeft dat duidelijk niet de voorkeur) en het zwachtelen van de benen doe ik liever op de manier waarop ik dat in Nederland heb geleerd. Als ik dat al doe, want daar worden ook de Pflegeassistenten (niveau 2) voor ingezet. Net zoals het geven van oogdruppels of inhalatiemateriaal. Ook zeg ik nu weer niet dat ze het niet kunnen, maar dat geeft wel een verschil aan tussen NL en CH.

Ik kom veel fouten bij het geven van medicatie tegen. Dat is ook niet zo gek, aangezien we hier geen dubbel check kennen, alleen de opiaten aftekenen en de rest niet en met ouderwetse bekertje zonder namen rondlopen. Ook hierbij geldt dat de Pflegeassistenten dit mogen geven, zolang de gediplomeerde het 'in de hand geeft'. Ongeveer drie keer per week kom ik dan ook wel pilletjes tegen die niet gegeven zijn, op de grond of in bed liggen. Collega's lijken hier niet erg van onder de indruk te zijn (gooi maar in de prullenbak), maar de manager vond dit geen leuk nieuws. Op mijn vraag waar ik een MIC/MIM in kon vullen, kreeg ik een rare blik. Wat is dat? Ja, een formulier wat je invult nadat je zoiets tegekomt met het idee dat je zo de hoeveelheid fouten bij kunt houden, maar vooral zodat je er iets van kunt leren. "Oh Silke, dat ken ik niet. Goed idee, schrijf een win-tip". Ik: "een win-tip, wat?". Nou, dat is een formulier wat je in kunt vullen en aan het management geeft op het moment dat je een goed idee hebt. Oke, dat vind ik wel weer erg leuk en innovatief. En.... Je kunt er vijftig Frank mee winnen.

Genoeg over het werk. Ik ben blij met het feit dat ik werk heb, heb leuke cliënten, collega's leer ik wat beter kennen en ze staan open voor mijn ideeën. Maar ik ben trots op hoe wij het in Nederland doen en hoe ik het geleerd heb.

Naast mijn 42-urige werkweek ben ik dus weer begonnen met rugbyen. Na een lange speurtocht had ik eindelijk te gekke blauw-roze rugbyschoenen in Duitsland gevonden. Helaas bleken, bij thuiskomst, het twee linker schoenen te zijn. Tripje terug naar Duitsland en twee weken later had ik dan eindelijk goede schoenen. De eerste trainingen waren weer te gek. Ik ken nog veel meiden van twee jaar geleden, maar het is wel anders zonder Anne erbij ;).
Ik heb vaak maar een dag vrij en op deze dagen ben ik druk met het organiseren van saaie dingen, mailtjes schrijven, hardlopen, klimmen of slapen. Raphi is nog steeds druk met zijn scriptie, maar we kunnen gelukkig al wat beter tijd samen inplannen haha.
Vorig weekend ben ik samen met Raphi zijn moeder naar Grindelwald gegaan voor wat onderhoudswerk. Raphi moest helaas aan het werk, maar we hebben ons samen prima vermaakt, zie foto's. Half september en nog steeds 26 graden in de bergen. Wat is het heerlijk daar!

Voor zover mijn update tot nu toe. Het gaat allemaal goed hier en ben nog steeds blij met deze stap! Wel mis ik jullie, papa en mama, zusjes, andere familie en vrienden, maar zeker ook mijn oude collega's :(

Dikke knuffel en tot schrijfs,
Silke