Eindelijk lente. Onee, toch niet!

Een van de redenen voor mij om naar Zwitserland te gaan was de sneeuw. Daar heb ik dan ook de eerste week volop van genoten. De rest van de tijd heb ik helaas niet echt mijn snowboardkunsten kunnen verbeteren, aangezien er rondom Basel weinig bergen zijn. Nee, dat zeg ik verkeerd. Er zijn wel bergen, maar niet om vanaf te skiën en snowboarden. De eerste paar weken lag er veel sneeuw, wat niet altijd even prettig was met fietsen. Maar ik weet niet waarom, ik vind de sneeuw hier gewoon niet zo erg als in Nederland. Waarschijnlijk is het omdat hier wel gewoon de treinen en bussen rijden en niet iedereen meteen in de stress is. Maar ik begon toch wel wat te juichen toen de eerste warme dagen eraan kwamen. Lekker op een terrasje genieten en dan vooral van ons heerlijke dakterras met het geweldige uitzicht. Woensdagavond hebben we bijvoorbeeld lekker de hele avond op het dak gezeten en genoten van wat Hollandse pannenkoeken. Helaas is de kaas op de pannenkoeken hier echt niet te vreten. Ik mis kaas!!
Het mooie weer was ook van korte duur Er zitten nu weer wat regenachtige dagen aan te komen. Morgen stond onze eerste rugbywedstrijd voor de Basel Birds op het programma. Maar door dit verschrikkelijke rotweer is dit waarschijnlijk afgelast. Dikke *piep* zeg.

Afgelopen dagen was het dus inderdaad prachtig weer. Helaas zaten we vooral binnen, aangezien we gewoon stage moesten lopen. Het bevalt me gelukkig heel erg goed op de nieuwe afdeling. Ik heb al zoveel geleerd en gezien en ben dan ook echt superblij dat ik kon wisselen. Ook vind ik de patiëntencategorie veel boeiender, omdat het een stuk minder voorspelbaar is. Kortom: geen dag is hetzelfde. Ondertussen kan ik zelfstandig de patiënten ’s morgens afgaan en helpen, medicatie delen, bloed afnemen en de wat mindere interessante dingen. Helaas loop ik wel wat vast op het punt rapporteren en bespreken. Artsenvisites kan ik niet lopen, aangezien ik niet zo goed kan communiceren. De medische termen blijven lastig. Wel word ik er veel bij betrokken, waardoor ik me ook nog wat belangrijk ga voelen. Deze week zijn er nieuwe stagiaires begonnen en kwam er een meisje snuffelen voor een week. Hun mocht ik zelfs op sleeptouw nemen om te laten zien hoe we hier te werk gaan etc.! Het gaat dus goed op stage.

Twee weken geleden, in het weekend, zijn de ouders van Anne langs geweest. Ze hadden van mijn lieve thuisadres een grote doos met allemaal heerlijke Hollands eten en tijdschriften meegekregen, waar ik nog steeds van aan het genieten ben. Vrijdagavond hebben Anne en ik samen een korte rondleiding door Basel gegeven aan haar ouders. Vervolgen hebben we genoten van een echte Zwitserse maaltijd.
De volgende dag zijn we met zijn vieren naar Bern gegaan. Ook hier hadden Anne en ik van te voren informatie over opgezocht zodat we nog iets interessants konden vertellen. In de middag zijn we naar het kunstmuseum van Bern gegaan. Ik doe echt heel erg mijn best om kunst te waarderen, maar daar hingen volgens mij echt de lelijkste van Gogh en picasso schilderijen die zij hebben gemaakt. Afdankertjes.
’s Avonds hebben we Indonesisch gegeten wat wederom weer zeer goed smaakte. Helaas kan ik niet zo goed tegen gekruid eten en dus zo’n kwartier heb zitten janken in het restaurant. Het was in ieder geval een geslaagde dag!
Op zondag zijn we naar het historisch museum in Basel gegaan. Nee, dit was duidelijk ook niet bedoeld voor mensen zoals Silke. Gelukkig gaven Anne haar ouders ook toe dat dit niet de beste musea waren die zij hadden gezien, dus er is nog hoop.

Vorig weekend hebben we lekker gefeest in Basel en weer leuke mensen leren kennen. Ik word nog bijna sociaal hier. Jaaa, want zondag hebben Anne en ik vrijwillig!! achter de bar en grill geholpen bij de rugbyclub. Er was een jeugdtoernooi en ze hadden te weinig mensen om te helpen. Aangezien het 25 graden was leek het ons niet verkeerd om een dagje buiten te staan.


Door het mooie weer blijkt maar ook dat mijn haar weer wat blonder word. Zo heb ik mezelf al even opgesloten in het trappenhuis. Deze kan je alleen verlaten met de sleutel, maar die was ik in Anne haar kamer vergeten. 20 minuten later ben ik gelukkig bevrijd.
Ook lopen hier ’s nachts dieren door de bosjes heen, ze lijken op tijgers maar het schijnen dassen te zijn. Laatst zijn Anne en ik op jacht gegaan. Bij het eerste geluid zijn we weer naar binnen gerend. Ik ben geen fan van beesten.
Ook wilden we graag vorig weekend weer naar Duitsland met een andere vriendin. De bus stopte alleen op een andere plaats, waardoor we meteen verdwaald waren. Gelukkig kwamen we uiteindelijk vlakbij de grens uit, maar moesten we eerst het spoor over, een steile berg op en over een hek klimmen die uitkwam op een brug. Op de brug bleven allemaal mensen staan kijken hoe wij dat even deden. Ze waren nog net geen foto’s maken, of in ieder geval niet wat ik gezien heb. Op een gegeven moment gingen mensen naar ons roepen dat we gevaarlijk en illegaal bezig waren, maar stoer dat wij zijn hebben we het gewoon overleefd en zijn we niet in de cel beland.

Kortom, we beleven nog wel iets. Af en toe heb ik het idee dat ik niet veel doe hier, maar op de een of andere manier heb ik weinig tijd voor mijn schoolwerk. Komende weken toch maar even hard aan de slag daarvoor, maar niet teveel.

Liefs Silke