De verpleegkundige zonder vergunning

Lieve allemaal,

Hier is ie dan: mijn eerste reisverslag als inwoner van Zwitserland. Nou eigenlijk niet, aangezien ik op dit moment nergens volgens de wet nergens woon. Niet in Nederland en ook nog niet in Zwitserland. Best wel spannend he?!

Maar inmiddels heb ik wel mijn eerste wegen hier overleefd. Na een veel te tof Ameland Beach Rugby weekend, een aantal leuke feestjes (verwacht en onverwacht) en de nodige tranen en borrels ben ik 15 juli op het vliegtuig gestapt. Op Schiphol ben ik heel lief door het hele gezin en Ruben uitgezwaaid. Lia en Joep bleken er ook te zijn, maar dat hoorde ik pas toen ik bij de gate zat te wachten...
In Basel werd ik opgehaald door Raphi. Een heel raar idee dat dit ik hierna, als het goed gaat, niet meer zomaar trug vlieg. De eerste paar dagen mocht ik alleen doorbrengen, aangezien Raphi gewoon aan het werk was van 8 tot 6. Ik had dus genoeg tijd om alles bij de gemeente, bank etc. aan te vragen. Aangezien het hier de hele tijd rond de 35 graden was leek het mij vooral goed om niet te veel te doen en in de schaduw in de tuin te wachten totdat Raphi weer thuis kwam.
Het eerste weekend zijn we samen naar het huisje in Grindelwald gegaan. Daar hebben we het grasveld (wat ongeveer horizontaal loopt) gemaaid, de dakgoot schoongemaakt en meer dingen die je niet van mij verwacht. Ook al leveren al deze activiteiten de nodige stress bij mij op, is het toch wel lekker om daar zo bezig te zijn. Zondag middag zijn we weer richting Basel vertrokken en moest ik toch echt op tijd naar bed.

Maandag 20 juli was dan mijn eerste werkdag. Ik werk vast op een afdeling met 9 licht-dementerende bewoners. Of zoals wij dit in Nederland misschien zouden zeggen: 9 zelfstandige bewoners. 's Morgens help ik al deze mensen met aankleden, medicatie innemen en het bed opmaken. Opzich niet heel spannend want ze kunnen echt nog heel veel zelf. Na de koffiepauze zet ik de medicatie klaar en dat gaat gewoon nog lekker ouderwets van papier en pilletjes uit de verpakking drukken.... Zo innovatief is het daar dus nog niet.
Om half elf vertrek ik naar de eerste etage, ook een afdeling met negen bewoners maar deze mensen hebben meer zorg nodig. Tot het einde van de middag werk ik hier samen met een collega uit de zorg en eeen Zivi. Hier in CH hebben de jongens nog dienstplicht maar je kunt er ook voor kiezen om een soort vrijwilligerswerk (voor1000 frank per maand ...) te doen, bijvoorbeeld in een verpleegtehuis. Kortom; met drie man op 18 bewoners waarvan meer dan de helft geen zorg vraagt overdag, vind ik best luxe. Ik krijg nu alleen wel meer taken, zoals dossiers uptodate maken en contacten met familie en arts onderhouden, dus opzich kan ik de tijd best gebruiken. En anders kunnen we lekker met de mensen wandelen of spelletjes spelen. Op maandag en donderdag hebben we van half twee tot half drie/drie uur rapport. Dit is met alle medewerkers van de 45 bewoners van afd. 1. Hierbij bespreken we (uiterst belangrijke zaken) als Fr. Janny haar broek is kapot em Hr. Jan gaat morgen naar de pedicure. Helaas weet de helft van de collega's niet wie Janny en Jan zijn dus kunnen we ook niets met deze informatie.... tot nu toe heb ik nog niet het nut van deze grote bijeenkomsten ontdekt, maar het houd me in ieder geval bezig. De teamleidster is wel erg benieuwd naar hoe dit soort dingen in Nederland georganiseerd worden, dus we hebben hier al interessante gesprekken over gehad! Op vrijdag hebben we de ene week Transfer rapport en de andere week feedback ronde, ook van half twee tot half drie. Transfer ronde houdt in dat we kijken welke bewoners moeilijkheden hebben bij bijvoorbeeld uit bed komen en naar het toilet gaan. Lijkt me erg interessant, maar wederom help ik Jan en Janny nooit bij de toiletgang. De feedbackronde is als volgt bedacht: zeg waar je tegenaan loopt en laat weten wat er op de afdeling speelt. Super mooi maar de eerste keer hebben we alleen maar een uur gediscussieerd over het feit dat een medewerker niet door haar proeftijd heen kwam, omdat ze twee van de drie maanden ziek was. Aan het einde van de ronde kreeg ik het woord en heb ik het er maar bij gehouden dat ik volgens mij tegen een cultuurverschil aanloop, aangezien dit in Nederland volgens mij heel logisch is.

De eerste weken bevallen mij dus heel goed, maar het is wel een verschil met Nederland. We gebruiken geen glijzeilen of tilliften, want dat past niet bij de visie van het huis. Nog een leuk voorbeeld voor de mensen uit de zorg: voor het insuline spuiten moet je eerst desinfecteren. Het protocol waar ik vervolgens naar vroeg was even niet te vinden. Maar ik hoef dan ook geen 30/60 sec te wachten totdat alle bacterien dood zijn na het desinfecteren. Gewoon meteen spuiten. De volgende dag kreeg ik het protocollen boek te zien, maar helaas was een deel van de protocollen al verouderd. Daarom printen wij ze volgens mij niet uit in Nederland.
De medewerkers leveren zeker wel goede zorg, maar het loopt op sommige vlakken volgens mij best wel achter vergeleken bij Nederland. Het team en teamleidster zijn in ieder geval aardig en staan open voor mijn inbreng dus dat komt vast wel goed!

Gelukkig heb ik ook nog vrije tijd om me bezig te houden met Raphi. We hebben vorige week klimschoenen voor mij gekocht dus zodra we even vrij hebben en het mooi weer is hangen we aan de rotsen. Of rennen/wandelen we fanatiek door het bos. Of liggen we in het zwemabd. Ik zal Raphi vragen om een foto van mij te maken als we Alan het klimmen zien, maar hij vertrouwt het nog niet om mij maar met een hand ipv twee vast te houden.

Nu lekker twee dagen vrij en zaterdag komen papa en mama mijn laatste spullen langsbrengen.

Een dikke knuffel aan iedereen en tot schrijfs!
Silke