Fasnacht, genau!!

Jehooeeww!! Vanaf deze week mag ik mij dan toch echt woonachtig in Zwitserland noemen. We zijn lekker bezig geweest dit laatste vrije weekje. We zijn onder andere op banenjacht gegaan. Tot nu toe onmogelijk. Banen zijn hier vaak voor meerdere dagen per week, laat staan tijdelijk en al helemaal niet voor mensen die niet vloeiend Duits spreken. Maar ja, we staan mooi ingeschreven bij Randstad enzo. Dus wie weet.. Ook hebben we ons dus ingeschreven bij de gemeente, na een lange zoektocht naar het gemeentehuis.
Ook zijn we nog een dagje naar Duitsland gegaan en hebben we een rondleiding gekregen van een jongen die architectuur studeert en ook bij de rugby zit. Leuk om de verhalen te horen over de gebouwen, maar stiekem boeien die gebouwen zelf mij vrij weinig (voor diegene die mij kennen is dit niets nieuws volgens mij). Ook zijn we de Rijn overgestoken in een klein bootje en zijn we naar het oude gedeelte van Basel gewandeld. ’s Avonds zijn we met een groep naar een club geweest. In Basel hebben ze iets ingesteld omtrent het roken: Je moet bij sommige clubs en cafés een “rookkaart” kopen, zodat er binnen legaal gerookt mag worden. Kortom; jij betaalt mee zodat andere mensen hun longen mogen verpesten en jou kleren gaan stinken. Hmm… De meeste mensen die deze kaarten verkopen snappen het principe zelf ook niet helemaal.
Zaterdag en zondag hebben we vooral rustig aangedaan en zijn we maar goed begonnen met huiswerk maken en Duits leren. Van zondag op maandag zijn we om 2 uur uit bed gegaan. Om 4 uur begon namelijk de Fasnacht in Basel, een soort carnaval. Alle lichten worden dan uitgedaan en mensen gaan met enge maskers en lampionnen op hun hoofd door de straten lopen, blazend op een piccolo of slaand op een trommel. De muziek wordt snel vervelend, maar het is wel onwijs gaaf om dat allemaal te zien. Ook best eng trouwens, de maskers zijn gemaakt om de winter te verjagen. Rond zes uur lagen we weer in bed, aangezien het nogal vermoeiend is al die indrukken die we hier krijgen. Hele ritme natuurlijk ontregeld. De taal is toch wel iets waar ik veel energie in moet steken. Sowieso heb ik niet zo’n taalknobbel en Duits is het enige vak waar ik verplicht mee moest stoppen van school. Dus dat zegt wel genoeg over mijn kwaliteiten. Ook spreken ze hier natuurlijk Basel-Duits, genau! ‘Hoog-Duits’ spreken de echte Zwitsers liever niet, dan spreken ze nog liever Engels. Zo leren we het dus niet echt.

Vandaag was het dan zover; onze eerste stage dag. Eerst hebben we onze kleding opgehaald, een pasje met mooie pasfoto erop laten maken en een sleutel gekregen voor ons eigen kluisje!! Wauw, dat heb ik nog nooit gehad! Vervolgens zijn we naar de afdeling gebracht. Anne zit op interne geneeskunde en ik op orthopedie. Ik werd hartelijk ontvangen door een supergezellige man. Hij begon meteen te vertellen over dat ik maar moest gaan bloedprikken en wat ik allemaal nog meer kon. Vervolgens werd mij een begeleidster voor deze dag toegewezen, een jong meisje (zo ziet ze eruit) die het volgens mij nogal eng vindt om met mij te communiceren. Ze praat lekker rustig aan, zodat ik alles goed kan verstaan. Soms iets te langzaam, maar daar komen we nog wel uit. Toen ik vroeg of ze mijn vaste begeleidster was (zoals in Nederland) keek ze me raar aan. Daar doen ze hier dus niet aan. Naja oke vanaf nu dan wel. Ze is dus nu mijn vaste begeleidster.
Vervolgens mocht ik de hele dag met weer iemand anders mee lopen. Ze weten niet zo goed wat ze met mijn niveau aan moeten. Mag ik nou wel medicijnen delen, prikken geven etc. of niet? Ik heb ze geprobeerd uit te leggen dat ik dat niet allemaal mag, sommige dingen moet ik onder begeleiding doen. Okee, dan kan ik dus voorlopig met de huishoudelijke dienst mee lopen. Opzich niet erg voor de eerste dagen. Zo kan ik wennen aan de afdeling, de patiënten en de taal. Wanneer het gaat vervelen, ga ik wel aan de bel hangen. In de middag kwam Anne dolblij thuis, omdat ze al had bloedgeprikt, medicijnen had gegeven etc. etc. Mijn tijd komt wel!
De collega’s zijn in ieder geval wel enthousiast. Ze willen best wat Nederlands leren en mij helpen met het Duits leren. Zo mocht ik mezelf al even introduceren in het Duits tijdens de vergadering. 15 man hebben mij lief aan zitten kijken toen ik stotterend probeerde uit te leggen dat ik in het derde jaar van de HBO-V zit. Ach, dat ga ik vast snel leren zegt iedereen
Het is toch wel wat anders vergeleken met Nederland. Opzich komt de zorg redelijk overeen, maar de manier van werken is wel anders. Ik moet bijvoorbeeld voor school beleidsplannen en kwaliteitsverbeteringplannen schrijven; daar zou een verpleegkundige hier nooit aan beginnen.
Ook kunnen patiënten die genoeg geld hebben hier wat extraatjes krijgen. Zo krijgen zij een eenpersoonskamer, met grote tv, bad en kunnen ze de hele dag wijn en champagne bestellen. Hahaha, vind ik echt grappig. Vooral dat bad. Mensen komen over het algemeen voor nieuwe knieën en heupen. Dan hebben ze echt geen zin/kunnen ze niet in een bad gaan toch?
Ook ben ik echt jaloers op de salarissen hier. Een meisje doet een maatschappelijke stage op de afdeling, dus geen opleiding o.i.d. Zij krijgt zo’n 1000 frank per maand, omgerekend 800 euro. Een jongen die voor het leger ook een stage moet lopen, krijgt zo’n 2700 frank!!!!! Per maand.
En Anne en ik: niks… Maar wij hebben gelukkig een leerzame en leuke tijd hier in dit prachtige land!