Het (a)sociale Zwitserland

Ondertussen zijn we alweer een maand in Zwitserland. Ik voel me aardig thuis en ook de taal gaat (misschien wel) wennen. Ik heb weer een aantal dagen stage gehad. De eerste week was absoluut niet wat ik had verwacht. Ik mocht vooral handdoeken opvouwen, spullen naar de technische dienst brengen en bestellingen heen en weer sjouwen. Voordeel is dat ik al redelijk de weg in dit supergrote ziekenhuis kan vinden en lekker aan mijn conditie kan werken. Nadeel: Het is zo verschrikkelijk saai dat ik echt super blij was toen het weekend begon. Dat begon vorige week op vrijdag. We zouden een dag naar Bern gaan voor een kennismakingsdag met alle internationale studenten. Leuk om mee te maken en wat van de stad te zien. Anne en ik gaan eigenlijk helemaal niet naar school hier in Bern, dus dit was waarschijnlijk de enige dag dat we in Bern zijn geweest. Zeker een mooie stad. Helaas begon de wandeling door Bern pas om half zes. Dus na een half uur was het donker, hebben we nog bijna niets gezien.
De rest van het weekend moesten we vooral een beetje bij komen van de eerste indrukken van de stage en zijn we nog wat wezen drinken in de stad en rugbywedstrijden gaan kijken in het clubhuis.

Maandag begon een nieuwe stageweek. Anne had vier late diensten en ik vijf vroege diensten. We konden elkaar dus de hele week niet zijn, wat wel moeilijk was na een maand elkaar elke dag te hebben gezien. Oke, nee het viel wel mee. We hebben het overleefd. Maandag begon goed. Ik mocht meekijken met de zorg en een aantal dingen zelfstandig doen. Waaronder medicatie uitzetten. Ja, geen idee waarom je dat als nieuwe internationale student wel mag doen en iemand naar het toilet helpen niet. Maar goed, ik was blij dat ik iets kon doen. Deze dag zijn wel een aantal keer mijn ogen uit mijn hoofd gevallen. Op de afdeling zijn ze onwijs gericht op de privacy. Nergens namen meer van patiënten wanneer ze met ontslag gaan, alles wordt speciaal verwerkt etc. Maar als het om het wassen etc. gaat maakt het allemaal niet uit. Ze hebben geen bedgordijnen of gebruiken ze amper. Patiënten liggen met blote billen met de deur open terwijl iedereen langs loopt. Ook worden patiënten op de po-stoel gezet voor de grote boodschap terwijl andere patiënten daarnaast misselijk in bed liggen. Nou vandaar dus mijn titel. Beetje asociaal, niet? Ik krijg de hele tijd te horen dat ik mij moet verplaatsen in de patiënt. Nou dit zou ik zelf absoluut niet prettig vinden.
En toen!!!! De grote artsenvisite. En groot was het. Hierbij worden alle patiënten afgegaan met de arts en de verantwoordelijk arts assistent. De anderen kijken mee om er iets van te leren. Daarbij heb je de verpleegkundige die verantwoordelijk is. En ik dus. Dan staat het totaal op zo’n 14 mensen in een eenpersoonskamer die daar staan te kijken. Nou toen vielen mijn tanden er ook nog eens uit. Ik zou spontaan een hartaanval krijgen als ik daar in mijn bedje lag.

Dinsdag kreeg ik ’s morgens mijn eigen twee patiënten toegewezen. Ik zou hun helpen bij het wassen/aankleden etc. (ze kwamen erachter dat ik in de afgelopen drie jaar wel iets had geleerd) en de rest van de dag op hun letten wanneer ze bijvoorbeeld iets nodig hadden. Aan het einde van de ochtend mocht ik de rapportages schrijven over de patiënten: wat had ik gedaan, wat konden ze zelf, hoe is het met de pijn en blabla. Met mijn beroerde Duits was dat een hele opgave. Gelukkig kwam mijn begeleidster me helpen met het spellen. Haar reactie op mijn beperkte Duitse spelling: je hebt zeker nog een hoop te leren, ik dacht dat je wel iets beter kon schrijven. Goooooh, ik dacht dat het duidelijk was dat mijn Duits niet briljant is, laat staan het schrijven. Nou, dat hoef ik dus voorlopig niet meer te doen.

Woensdag heb ik bloed geprikt. Ik vertelde dat ik het op school geleerd heb op een nep-arm. De eerste keer op een mens gaat dat niet altijd meteen vlekkeloos. Ik mocht het op een collega proberen, helaas de enige die ik echt super gezellig vind. Ik weet nu dus niet meer of ze mij ook zo aardig vindt. Mijn begeleidster schrok ervan dat ik dit niet in een keer kon. Als derdejaars in Zwitserland moet je dat toch ondertussen met je ogen dicht kunnen. Toen ik haar uitlegde dat je in Nederland ook stages in andere instellingen doet en dit daardoor nog niet geleerd hebt, snapte ze er niks van. Wat moet je nou in hemelsnaam als verpleegkundige in de psychiatrie?!?! En dan ook nog in een verpleegtehuis en in het ziekenhuis?! Hier zit dus een groot verschil in opleiding tussen Nederland en Zwitserland.

Ik wil echt zoveel vragen op de afdeling en zoveel dingen zeggen, maar het gaat gewoon nog niet zo goed met de taal. Het wordt wel beter en ik ga ook meer verstaan, zelfs in Zwitsers-duits. Toen mijn begeleidster en collega daarachter kwamen, gingen ze maar in het Turks praten. Dat kan ik helaas helemaal niet……
Er zijn zoveel dingen die ik zie, waarvan ik denk: heee, dat heb ik anders geleerd. Maar helaas, het komt nog wel. Wel heb ik gevraagd hoe het met het reanimatiebeleid zat hier. Wanneer moet ik iemand wel reanimeren, wanneer niet? Hoe weet ik of de patiënt dat wilt of niet? Bij Anne staat dat mooi op papier, bij mij is dat nergens te vinden. Hun reactie hierop: dit vragen we niet aan de patiënten, aangezien de patiënten bij ons over het algemeen ook gewoon gezond zijn, op hun operatie na. HALLO, PARDON, WAT?
Wanneer ik vraag waarom ze een bepaald materiaal gebruiken of bepaalde techniek is de meest gehoorde reactie: Zo doen we het allemaal, of zo is het gewoon gemaakt. Tsjaah, ik weet het niet. Willen ze of kunnen ze het niet aan mij uitleggen? Of zijn ze gewoon niet zo slim hier?

En dan mijn rooster. Echt een beetje jammer. Vanuit school moeten we drie dagen stage lopen. Vanwege geen andere bezigheden hier hebben Anne en ik voor vier dagen gekozen. Mijn teamleider vat dat op als vijf dagen in de week. Dus dat sta ik nu ingepland voor de komende twee maanden. Ook gaat hij er vanuit dat ik 2 of 3 weekenden in de maand werk en dan door de weeks vrij heb. Had ik me iets anders bij voor gesteld, maar oke. Overleg is mogelijk, zegt hij. En dan mijn rooster voor april: twee keer door de weeks helemaal vrij, en dan een rijtje van 8!! dagen achter mekaar. Maar goed, ook zijn reactie hierop: we gaan overleggen, komen we later op terug. Lucky Anne heeft super fijn elke week van maandag tot en met donderdag van 7 tot 4 uur.

Al met al ben ik wel positief over stage hoor. Ik kan hier echt wel wat leren en de taal gaat stukken beter. Maar het is gewoon raar wat je hier af en toe mee maakt. De patiënten zijn over het algemeen erg leuk en vinden het leuk dat ik Duits probeer te leren. De afdeling vind ik ook interessant. De collega’s moeten denk gewoon nogal wennen. Ze hebben nog nooit eerder een internationale student gehad en het is natuurlijk raar als er opeens iemand bij zit die helemaal niks verstaat. Maar dat gaat hopelijk steeds beter de komende tijd.

Deze lekkere zware week heb ik gister afgesloten met een mooi putje Rugby kijken in Geneve, zo’n drie uur rijden. Samen met Anne en twee andere meiden van de rugby zijn we met de heren in een grote bus mee gereden daarheen. Helaas geen winst voor Basel, maar wel een leuke ervaring. De terugweg zeker. De flauwste liedjes zingen, spelletjes doen, één biertje drinken en nog meer gekkigheid, ik ga wel vaker mee als supporter! Heb ik al verteld over zondag, we zouden nog een dagje naar Bern gaan om te kijken? Nou om een lang verhaal kort te maken, we gingen niet. Te weinig energie zeg.

Het is weer een heel verhaal geworden, maar dit moest ik gewoon allemaal even met jullie delen. Ik houd in een schriftje bij wat voor opvallendheden ik hier tegen kom, dus voor mijn volgende blog heb ik alweer wat interessante dingen te vermelden!
Ondertussen heb ik de eerste foto’s van mijn weekje wintersport geplaatst, onder mijn vorige blog. Ik zal ook snel wat nieuwe foto’s van Basel plaatsen.

Voor straks in ieder geval: Gute nacht!